07-04-2018

Na wstępie ostrzegam - wypiłem dość sporo. Ale Tomek twierdzi, że po pijaku piszę całkiem dobrze. Zobaczymy...

***

11:30. Pogrzeb kapusia. Dla niewtajemniczonych - biologicznego brata, który już dawno temu dla mnie umarł. Teraz oficjalnie. Podobnie jak w przypadku ojca, pojechałem sprawdzić, czy dobrze zakopali. Jakkolwiek to zabrzmi uśmiechnąłem się, kiedy go wjebali w dół. (...) Do kościoła nie wchodzę, na pogrzebie trzymałem się z boku. Części osób nie znałem, drugiej nie chcę znać. Za mną stał Młody, a w sercu miałem Waderę i Tomka. Wytrzymałem, choć kazałem się wycofać jeszcze przed końcem.

Czułem / czuję ambiwalentne uczucia. Jest i ulga, i ból...

***

Później. Po drzemce wypiłem ostatni łyk kawy. Siedząc w salonie patrzyliśmy na siebie  bez słowa. Trzymałem w obu dłoniach nieco poobijany kubek, natomiast Młody szklankę, z której od czasu do czasu popijał odrobinę wody. Psy stęsknione moim krótkim pobytem w szpitalu leżały obok obserwując nas obu. Czujnie. Chyba coś wyczuwały. Po długiej chwili odezwałem się jako pierwszy.

- Przynieś wódkę, szkło. - poleciłem.

- Ale...

- Żadne, kurwa, ale. Już!

Wstał niechętnie i po chwili postawił na stole schłodzoną wódkę oraz dwie szklanki. Na twarzy miał wypisane jedno wielkie "ALE".

- Miałem się nawadniać. - mruknąłem.

- Nawadniać, a nie nawód...

Spojrzałem na niego ostro i przerwał w pół słowa. Posłusznie  polał wódki, sobie nieco wody na popitkę. W milczeniu wznieśliśmy pierwszy toast.

- Może za pamięć twojego... - zaczął niepewnie.

- Nie! - przerwałem.

- No to za operację... - skapitulował szepcząc niepewnie.