21-06-2019

     Zapaliłem papierosa. Wieczór zalewał świat mrokiem, który zakradał się we wszystkie kąty. We mnie również. Złe myśli dusiły mnie, paliły niczym rozżarzone żelazo. I chociaż bardzo starałem się nie rozdrapywać ran, nie potrafiłem się im oprzeć. Nabrzmiałe krople zaczęły siekać pobliskie drzewa. Czekałem na nie. Deszcz jest dobry. Deszcz jest jak litość - wszystko zetrze: i krew z bojowisk, i człowieka, i skamieniałe z trwóg powietrze*. Długo wpatrywałem się w deszczową ciemność. Mrużąc oczy zacząłem przekopywać się przez wspomnienia, szukając tego właściwego. I odnalazłem je.

     Szedł, a właściwie zataczał się po chodniku. Mimo chłodu miał rozpiętą kurtkę, spodnie uwalane błotem. Nie musiałem niczego więcej widzieć, żeby mieć pewność, że jest najebany. Nagle odwrócił się, by zerknąć na coś nieokreślonego w oddali i zaczął chwiejnie biec. Niemal czułem, jak wściekły wpada do domu i wszczyna awanturę. Jednak tak się wówczas nie stało. Przewrócił się, upadając w kałużę... Tuż przed schodami. Przez chwilę czekałem aż się podniesie na kolana i doczłapie do domu, ale ten nie ruszył się. W pamięci zachowałem każdą sekundę, która wlokła się niemiłosiernie długo, kiedy tkwiłem w zawieszeniu. Rozterka - pomóc staremu, czy ulec złym myślom i...? Wybiegłem po niego.

     Stąd te obrazy? Może wróciły po to, bym tym razem również nie ulegał im. Przesunąłem delikatnie palcami po szkicu pozostawionym na biurku i uśmiechnąłem się nieznacznie... Czyjeś ciepło rozwiało mgłę ogarniającą umysł, nie pozwalając jej na podjęcie decyzji zamiast mnie. Moje serce ma dla kogo bić. 

_____________________________________________________________________________________________________________________

    
     Rzadko tu zaglądam, bo i o czym pisać? A jednak jestem i pozdrawiam.

* Fragment utworu Krzysztofa Kamila Baczyńskiego - "Deszcze"