Przegrywam.

Nie pierwszy raz uzmysławiam sobie, że znajduję się w momencie, który wraz z towarzyszącym lękiem odbiera siły do działania. Powraca dominujące wrażenie, że nie daję rady. Że właśnie, kurwa, przegrywam. Człowiek znajduje się nad przepaścią i tylko wielkie pokłady wytrwałości mogą odwrócić przebieg wydarzeń, zamienić niemal pewną już porażkę w zwycięstwo. Dawniej paraliż trwał zaledwie chwilę. Narastający poziom adrenaliny szumiał w głowie, zamieniał się w żądzę działania - przeżycia. Być może miało to w sobie coś pierwotnego. Teraz stwierdzam, że niczego podobnego nie czuję. Że nie mam siły. A przecież to nadal jest walka na śmierć i życie.