Wybór.

Obudziły mnie chrapanie Saby i własne mroczne myśli. Byłem zmęczony. Od tak dawna naprawdę nie odpocząłem... Rutyna. Dowlokłem się do toalety. Garść leków. Papieros. Pijąc kawę zarejestrowałem, że otumanienie nadal nie ustępuje, za to żołądek dotkliwie wyraża swoją opinię na temat niezdrowej diety. Przejrzałem pocztę i przeczytałem jakieś wiadomości, jednak nic z tego nie utkwiło mi w pamięci. Kiedy usłyszałem skrobotanie w drzwi wejściowe automatycznie sięgnąłem po wózek, by wypuścić na dwór dziewczyny. 

 

Mroźne powietrze wdarło się pod zbyt cienką warstwę ubrania (oczywiście nie pamiętałem o kurtce), zadrżałem. Druga fajka. To mnie nieco orzeźwiło. Bynajmniej wpadłem na pomysł, żeby przygotować jedzenie dla psów, bo muszą być głodne. Ba, przygotowując im posiłek zastanowiłem się nawet przez chwilę nad własnym żołądkiem. Dość szybko porzuciłem żywieniowe rozterki na rzecz nijakiego widoku za oknem. Szaro. Powoli wstałem, ruszyłem nogą. Zesztywniałe ciało natychmiast odpowiedziało szarpiącym bólem, więc opadłem z powrotem na wózek. Po raz kolejny poczułem kompletną pustkę i jakiś bezsens. Co tu robić?

Wybór. Życia składa się z wyborów. Ze skutków tych dawnych wyborów oraz dążeń do nowych. Tym samym decyzji - zarówno naszych własnych, jak i innych ludzi. Działanie = konsekwencje, ktoś mi to kiedyś często powtarzał. Dawno temu dokonałem takiego, a nie innego wyboru, dzięki czemu kilka osób nie żyje, a ja siedzę na tym pieprzonym wózku. Teraz mam inny wybór. Mogę siedzieć, gdybać i się użalać, a mogę też porobić coś konstruktywniejszego. Logika podpowiada drugie rozwiązanie, jednak jestem tak strasznie zmęczony.