01-06-2018

Jeszcze niedawno wydawało mi się, że doświadczyłem w życiu już wszystkiego i nie istnieje nic, co byłoby w stanie mnie zaskoczyć. Pomijam już dzieciństwo i wczesną młodość. Śmierć Wojtka. Porażka na polu zawodowym i osobistym, bo okazało się, że niezbyt dobrze oddzielałem obie te sfery. A zatem zwielokrotniona śmierć. 

Z perspektywy czasu oba te wydarzenia zaczęły jawić się jako niegdyś przyśniony koszmar, który wciąż wraca i nawiedza mnie na jawie wypalając piętno na rzeczywistości. Coś jak widok pierwszego zmasakrowanego ciała, który długo jeszcze pozostanie w mej pamięci. Miałem nawet (dość irracjonalną) myśl, że wszystko to wydarzyło się przez tamto zdarzenie. Pamiętam, że podchodząc do strzępka będącego niegdyś człowiekiem zmusiłem się, by nie odwrócić wzroku. Krew była wszędzie. Bez trudu mogłem obejrzeć ścięgna i kości. Oddychałem łapczywie podświadomie czując, że wstrzymanie powietrza okaże się błędnym posunięciem. Niektórzy mdleją przy pobraniu krwi lub wyrzucają zawartość żołądka podczas zetknięcia się z ciałem nieboszczyka. Na to jestem odporny, jednak tamten widok sprawił, że poczułem w gardle kwaśny smak soków żołądkowych. Kolega obok zwymiotował. Nabrałem powietrza jeszcze głębiej - właśnie wtedy poczułem się jakbym nabierał w płuca odór śmierci. 

Nieraz wracałem wspomnieniami do tamtego uczucia myśląc, że noszę ją w sobie - dlatego wszystko, co kocham musi umrzeć. Mój problem nie polegał na tym, by poradzić sobie z tym, co widzę, tylko z tym, co podpowiada mi wyobraźnia. Podobny problem pojawiał się w ocenie faktów w późniejszym życiu. Zdarzyło się jedno, wyobraźnia dopowiadała resztę. Być może bredzę -  trudno ubrać to w słowa. Nie wierzyłem w to, że przeżyję coś jeszcze, bo jestem skażony śmiercią. Tak chyba można to uprościć. 

Tymczasem kocham. Mimo, że nie szukałem tego uczucia. Ba, nie miałem złudzeń na to, że kiedykolwiek jeszcze się pojawi. I znowu boję się, że go stracę. Że jednak ściągam na wszystko i wszystkich nieszczęście.