15-06-2018

Coraz częściej myślę, że doszedłem do granicy wytrzymałości z powodu własnej głupoty. Poprzez treningi ponad własne siły, kończenie kolejnych szkół, czy rzucanie się w wir pracy w celu udowodnienia sobie (czy raczej innym?) własnej wartości. Zdaje się, że okłamywałem samego siebie starając się mimo wszystko dostosować do społeczeństwa. Odgrywanie ról, które nie zawsze do mnie pasowały wykończyło mnie. Zupełnie jakbym się wypalił. W końcu zabrakło pracy, zabrakło też motywacji do czegokolwiek. Pojawiła się wielka pustka w moim życiu. Lata trenowania na niewiele mi się przydały na wózku, dyplomami mógłbym sobie podetrzeć tyłek, a w pracy nikomu już się nie przydawałem (złom). Pustka, alkohol, depresja. 

Aż niedawno powiedziałem Tomkowi o tym, że dobrze jest nie musieć zgrywać przy nim pieprzonego twardziela. I chyba w istocie tak jest. Kiedy nareszcie mogę mówić o własnych lękach, słabościach i ograniczeniach bez obawy, że zostanę potępiony zaczynam czuć się nieco bezpieczniej. Nie muszę już czekać nad pokrywą szamba, będąc w ciągłym pogotowiu, by w razie potrzeby zamknąć ją na czas, aby gówno nie zdążyło się przelać. Postawiony pod murem wciąż jeszcze odczuwam presję, która mnie paraliżuje - jednak nie zmuszany do niczego odzyskuję spokój. 

Dzisiaj miałem zamiar udać się z Młodym na cmentarz. Sama myśl o wyjściu z domu zaczęła stresować mnie już wczorajszego wieczoru. Po niezbyt dobrym śnie zbudziłem się spięty bardziej niż zwykle. Wreszcie podjąłem decyzję, że nic nie muszę i zostaję w domu. Teraz jest lepiej. I Wojtek wcale się nie obrazi za to, że wybrałem lepsze samopoczucie...